Dag 25: DC

Gisteren was een superdag, de perfecte afsluiting van deze reis!
Tim moest 's ochtends werken dus ik had een paar uur om alleen op pad te gaan. Die heb ik gebruikt om Arlington uitgebreid te bekijken. Zo indrukwekkend! Ik was er jaren geleden geweest maar nu zit het helemaal goed in mijn hoofd. 

Als je Arlington op loopt word je (ik in ieder geval) meteen getroffen door de enorme hoeveelheid witte stenen, met achter elke steen een hoop tragiek en verdriet. Alsof de zinloosheid van de oorlog nog eens extra wordt benadrukt. Natuurlijk niet zinloos dat deze mensen (ook) voor onze vrijheid hebben gevochten, maar de zinloosheid van oorlog in het algemeen. 

Uitgebreid het graf van de Kennedy familie bekeken. Ook dat vond ik nog indrukwekkender dan de vorige keer, omdat ik inmiddels een stuk meer over hem weet dan toen en inmiddels ook Dallas heb bezocht, waar hij is doodgeschoten. De stenen van JFK, Jacky en twee van hun kinderen. De eeuwige vlam, het uitzicht op het huis op de heuvel met de half stok vlag ervoor. En het ronde plein met de belangrijkste teksten uit de redes van JFK.  

Tim had mij aangeraden om vervolgens naar het graf van de onbekende soldaat te lopen en daar op het hele uur de wisseling van de erewacht mee te maken. Dat was helemaal bijzonder. De wacht lijkt net een robot. Hij loopt zelfs op een bepaalde manier, waardoor het net lijkt of hij glijdt. Een soort moonwalk maar dan niet achterstevoren. Er zijn ook strenge eisen aan de mannen en vrouwen (uit het elitekorps) die de wacht houden. Ik heb het geheel op video, maar het uploaden van filmpjes gaat al een paar dagen wat lastig. Ik probeer het en doe het anders in Nederland alsnog. Er staan wel foto's van Arlington op het blog. Heel bijzonder om die ceremonie mee te maken. Het graf wordt 24u per dag bewaakt, een bijzonder idee. 

Na Arlington ben ik teruggereden naar huis, om Tim op te vissen. Samen zijn we naar DC gereden om nog een aantal bezienswaardigheden te bezoeken. We hebben de auto geparkeerd bij het Lincoln Memorial en zijn vanaf daar een stadswandeling gaan maken. Het Memorial zelf is sowieso al heel bijzonder, maar ook de wetenschap dat Martin Luther King daar zijn I Have a Dream rede hield (de plek is gemarkeerd met een steen) en de eerste inauguratie van Obama daar plaatsvond. Overigens aan de zijkant van de trappen, omdat hij het zicht van en op Lincoln niet wilde belemmeren en ook de plek wilde vrijhouden waar King had gestaan. Vanaf daar zijn we langs het Vietnam Memorial gelopen (een indrukwekkende zwarte muur met ontelbaar veel namen, die tegelijk ook de omgeving reflecteert), richting de grote naald. Ik moest toch opnieuw even denken aan een scène uit Forrest Gump, waarin Jenny door het water van het Reflection Lake (gelegen tussen de naald en Lincoln) komt waden om Gump terug te zien die daar staat te speechen. Weer een Gump scène afgevinkt!

Als je bij de naald linksaf gaat kom je in de wijk met alle overheidsgebouwen. Grappig dat dit eigenlijk een soortgelijke sfeer heeft als de binnenstad van Den Haag, met druk telefonerende ambtenaren die van hot naar her rennen. Terwijl het natuurlijk veel grootschaliger is. Hier is ook het Witte Huis gelegen. We hebben de voor- en achterkant bekeken. Aan de voorkant wordt altijd druk gedemonstreerd, dit keer door betogers die bezwaar maakten tegen het doodschieten van een ongewapende man, een dag of 10 geleden. Dat had ik inderdaad op het nieuws gezien. De achterkant is de kant die wij kennen van de beelden, met de grote ronde erker. 

Vervolgens om de naald heen weer terug, langs het Reflection Lake (overigens zo genoemd omdat de naald erin weerspiegelt) richting Lincoln. De auto weer opgepakt en naar ons restaurant van die avond gereden. Poepchique! Gelukkig was ik in jurk en op hakken en niet als toerist. Met voor het eerst in drie weken weer make-up op, ik herkende mezelf niet!!

Keurige heren die de deur van de auto voor je openmaken en hem wegzetten, persoonlijke ontvangst voor Mr. Snake ;) bij de deur en een prachtige tafel. Wat een superrestaurant. Zalig voorgerecht van tortilla chips met een mix van garnalen, komkommer, tomaat en rode ui (ook om na te maken!!) en daarna een mixed grill van vis, om zoveel mogelijk te kunnen proeven, heerlijke wijn erbij, top!! We waren de laatsten die weggingen. 

Wat een geweldige afsluiting van deze reis. 

Nu is het inmiddels de laatste ochtend. Koffie gedronken met Tim, die nu even naar een afspraak is. Tijd voor mij om de koffer te sluiten, het laatste dagboek in de VS te schrijven (ik schrijf nog 1 afsluitende in NL) en straks ook richting ambassade te rijden. Daar lunchen we nog samen, nadat ik even de ambassade heb bekeken. En dan is het tijd om richting vliegveld te gaan :(.....

Dan is toch echt het moment aangebroken om met frisse tegenzin aan de terugreis te beginnen. Hoewel ik het leven uit een koffer aardig zat ben, geldt dat niet voor het land en zeker ook niet voor Washington. Maar het is niet anders! I'll be back!!!! Tot morgen, hopelijk veilig aan de andere kant van de oceaan.........