Dag 16: van Lake Charles naar New Orleans

Soms begint een dag al bijzonder terwijl je nog geen vijf minuten onderweg bent. Ik draaide de weg op om op pad te gaan (van Lake Charles naar New Orleans) en sloot aan bij een rij auto's die deel uit bleken te maken van een rouwstoet. Politiewagen voorop (!) en daar achter zo'n 20 auto's met knipperende gevarenlichten. Bijzonder om te zien dat alle auto's in de tegengestelde richting vervolgens de berm in doken en stil bleven staan tot de laatste auto van de stoet gepasseerd was. Indrukwekkend! 

Terwijl we door die dorpjes reden zag ik overal borden die de richting aangaven die mensen moesten nemen in het geval van een hurricane. Kennelijk komen die hier vaak genoeg voor! De route ging door een prachtig gebied zoals ik gisteren al heb beschreven: moerassig, met talloze bruggen over watertjes, delen van de Golf en rivieren. De dorpjes doen ook meteen heel anders aan. Net als bij ons, zie je aan de lucht dat de zee dichtbij is. Daarnaast reed ik af en toe door een haven, was daar weer de bijbehorende industrie te zien, werden er boten verkocht en was de verse krab en kreeft naast de weg te verkrijgen. Overigens hebben beide telefoons hier wel bereik, maar internet, ho maar. Te afgelegen kennelijk, zelfs in New Orleans, bleek later. Af en toe reed ik iets verder van de kust, slingerend door landbouw gebied, waar katoen werd verbouwd. Mensen hebben daar regelmatig zo veel land, dat ze een vliegtuigje naast hun huis hebben staan om zich te vervoeren en misschien ook om het land te besproeien. Dat heb ik twee jaar geleden ook gezien. 

Verder viel op dat veel huizen op palen zijn gebouwd. Samen met de borden die de route voor de evacuatie aangeven, doet het vermoeden dat het hier aardig kan spoken. 
De Franse invloed is ook duidelijk aanwezig, te zien aan plaatsnamen als Vermillion en Jeanerette. Bij het inrijden van die dorpen word je dan ook begroet met een bord "Bienvenue à ..."  

Onderweg zag ik nog iets grappigs wat ik een paar jaar geleden ook zag. Ik reed langs een gevangenis, redelijk afgelegen, waar dan een bord langs de weg staat met de tekst "Prison area, do not pick up hitchhikers". Verstandig, maar gek genoeg ga je toch kijken of je loslopende mannen ziet :). 

Rond een uur of 16 reed ik New Orleans in. Goeie zet geweest om vast een hotel te boeken want dat was een aardige zoekpartij geworden. Nu reed ik er zo heen. Je kunt hier nauwelijks parkeren maar het hotel heeft een plek voor de deur en zet vervolgens je auto voor je weg. Voor $20, dat wel, maar het is natuurlijk een grote, toeristische stad. Op internet had ik gezien dat sommige mensen klaagden over de service in het hotel, dus de vlucht naar voren genomen en een gezellig praatje begonnen. Werkt altijd. Dus prima kamer, zelfs met een raam, wat niet iedere kamer in dit hotel heeft. Even een half uurtje bijgekomen en klaar om de stad in te gaan! Ik zit om de hoek van Canal Street (de hoofdstraat) en op nog geen tien minuten lopen van the French Quarter en Bourbon St. 

Mijn eerste indruk van Bourbon St was dat het een stuk drukker en toeristischer was geworden dan jaren geleden. Maar goed. Ik ben een gezellige bar binnengelopen en heb een drankje besteld. Good old tequila, want ik hoefde tenslotte niet meer te rijden. Naast mij aan de bar zaten een paar Amerikanen te praten over welke Europese steden ze nog eens moesten bezoeken. Dus ik voegde Amsterdam natuurlijk aan hij rijtje toe, waarop een van hen zei "Are you from Amsterdam? This girl (wijzend naar een meisje aan hun andere kant) is from Amsterdam too!". En zo raakte ik middenin een willekeurig uitgekozen kroeg, in gesprek met Pien! Pien (ze zou dit dagboek overigens mee gaan lezen dus ik hoop dat ik alles goed verwoord :)) is op bezoek bij een vriend in Georgia en besloot (omdat die vriend toch twee dagen moest werken) de bus naar New Orleans te pakken. Enorm gezellig gesprek want Pien heeft ook nog eens politicologie gestudeerd en een docu gemaakt bij de VPRO. Dus wel wat te bepraten! Zo gezellig dat we na onze drankjes met de mannen aan de bar (die ook nog eens shotjes uit gingen delen) besloten hebben om samen door New Orleans te gaan struinen. Als we nog een drankje hadden genomen was dat er niet meer van gekomen :). Dus op weg naar Basil St, wat volgens de mannen meer de plek van de locals zou zijn. Nou, het enige dat we daar aantroffen was een politieagent die ons de compleet andere kant op wees. Wel het Armstrong park gezien pap, maar dat was met een hek afgesloten. Foto om het te bewijzen. Dus wij weer het French Quarter door, op aanraden van de politieagent richting Frenchmen St. En inderdaad. Daar werd het rustiger en authentieker. Natuurlijk even de boulevard op geklommen om naar de Mississippi te kijken, inmiddels bij schemering, prachtig. Toen werd het tijd om wat te eten. We kwamen uit op Market Square, waar een onwijs leuk overdekt openlucht terras was, met live muziek. Helemaal wat we zochten! Op de kaart stonden allerlei lokale specialiteiten en na enige aarzeling hebben we besloten voor een proeverij te gaan. Voor mij als behoudende eter een behoorlijk dingetje, voor Pien als vegetariër helemaal, maar zij heeft besloten zich in Amerika aan te passen aan de lokale gebruiken. Hulde! Dus zijn wij vol goede moed begonnen aan (jaja!) de alligator nuggets, jambalaya, echte Mississippi gumbo, shrimps creole en rice and beans. Alligator smaakt eigenlijk net zo neutraal als kip, maar dan met de structuur van een binnenband, behoorlijk taai. Maar zeker niet onsmakelijk! Al is iets gepaneerds en gefrituurds met een beetje ketchup natuurlijk al gauw te doen. De rest van het eten was duidelijk 'eten van de armen'. Rijst, soms in soepvorm (de gumbo), soms als hapje (de jambalaya), aangevuld met groenten, worst, kip of garnalen. Maar erg leuk om allemaal te proeven en heerlijk gekruid. En dat onder het genot van die heerlijke muziek! We hebben genoten. 

Daarna nog even een blokje om, met inderdaad op iedere hoek een tent met live muziek. Vanaf daar Bourbon St weer in, helemaal vanaf het einde terug naar het begin. Wat een drukte! Inmiddels was het donker, afgeladen met mensen, overal muziek en mensen die je naar binnen willen praten. Afgewisseld met tentjes met souvenirs en zelfs een heuse sigarenfabriek. 

We besloten de avond te eindigen waar we hem waren begonnen, in de eerste kroeg, met weer een tequila. Inmiddels was het daar ook nog steeds gezellig druk en raakten we aan de praat met Grant, een man uit Texas die de VS en de rest van de wereld rondreist voor zijn werk, hij is vertegenwoordiger in materialen om terroristen op te sporen. Dat werd een boeiend gesprek over politiek, geloof, het liberale gehalte van de VS, places to be en ga zo maar door. Die tequila, dat werden er dus drie. En zo voelde ik voor het eerst deze vakantie de drankjes wel zitten :). Rond een uur of 1 vonden zowel Pien als ik het wel tijd om naar huis te gaan. Hik. We konden nog een stuk samen oplopen, tot mijn hotel, Pien moest nog een stukje verder. Dus afscheid genomen na een topavond!! Als je dit leest, bedankt Pien, ik vond het reuze gezellig! Veel plezier nog in Georgia! 

Die drank moest natuurlijk even verwerkt worden, dus uitgeslapen en ontbijt gemist. Nou ja, ik zag dat de Starbucks hier om de hoek zit dus ik ga zo lekker koffie en een croissantje halen. Ik moet om 12u pas uitchecken (het is nu 10.50u) dus even rustig dit dagboek geschreven, want die toetsjes op mijn toetsenbord waren wat te klein na uiteindelijk 4 tequila, een shotje en een biertje gisteravond :). Ik kan mijn auto hier tot 16u laten staan dus ik ga lekker bij daglicht nog een zelfde rondje French Quarter doen. Mijn eindbestemming van vanavond, Hattiesburg Mississippi, ligt maar op een kleine twee uur rijden hier vandaan. Eitje dus. Tot morgen!