Dag 10: van Lexington naar Wichita

Zo! Dat was een lang dagje vandaag! Ik ben begonnen met een goed ontbijt, eindelijk een hotel met een wafelmachine! Dat moest ik natuurlijk weer even uitproberen want tijdens mijn vorige reizen ben ik daar redelijk verslaafd aan geraakt. Hier hebben ze niet de vorm van Kansas, zoals in Texas wel het geval was vorig jaar. Afijn, nog twee dagen en dan kan ik dat ook weer checken ;). Gelijk even twee sneetjes brood gejat voor de lunch, want het brood dat ik gisteren heb gekocht had zo'n apart smaakje dat ik het aan het kamermeisje heb gegeven :). Er zat iets van een enorm overheersend kruid in, echt niet lekker. Dus in ruil daarvoor vond ik dat ik wel twee sneetjes bij het ontbijt mocht kapen, om bij de lunch de rest van mijn kalkoen, tomaat en avocado mee op te maken. 

Daarna gauw de auto in want 500 km dwars door Kansas voor de boeg. Ik heb Nebraska inderdaad vrij gauw achter mij gelaten, binnen een half uur was ik de grens over. Gek genoeg verandert het landschap altijd vrij meteen als je van staat verandert. Ik weet niet of ze daarom daar de grens hebben getrokken, kortom wat de kip is en wat het ei... Maar ik neem niet aan dat de natuur zich aan de indeling van staten aanpast....

Opvallend was wel dat ik nog geen 5 minuten de grens over was of de eerste borden met "Jesus loves you" en "choose life" (dus tegen abortus) stonden langs de weg. Gelovige staat kennelijk! Zelfs de radiozenders veranderden in stichtelijke woorden. Heb even geluisterd, altijd wel interessant. Het ging over mensen die bij abortus spreken over een foetus ipv over een baby, zodat het makkelijker weg te halen is (??) en er werd vervolgens een parallel getrokken met het loslaten van "het geloof", wat ook makkelijker (want onpersoonlijker) is dan het loslaten van de persoon Jezus. Op die manier rechtvaardigen mensen het kennelijk eenvoudiger voor zichzelf. Interessante zienswijze. 

Ook opvallend was dat ik in Kansas meteen zag dat er hier en daar naar olie geboord wordt, met van de jaknikkers die vroeger in Nederland ook wel te zien waren. Ik weet nog van twee reizen geleden dat je die ook ziet zo gauw je de grens met Texas over gaat, maar kennelijk zit er hier dus ook olie in de grond. 

Verder vond ik zowel gisteren als vandaag opvallend dat er letterlijk om het half uur een vliegveld langs de weg ligt! Klein weliswaar, maar toch. Een vliegveld per dorp bijna! En dat terwijl ik, hoewel ik al twee dagen parallel rijd aan de Union Pacific Railway, nog geen 1 station gezien heb. Kennelijk gaat het hier echt alleen om goederenvervoer, want ook de treinen bestaan alleen maar uit containers. Openbaar vervoer kennen ze hier sowieso nauwelijks, maar ook als de rails er liggen is dat kennelijk geen reden voor een intercity. 

Het landschap wordt steeds groener. Zoals ik al gelezen had, is de prairie inderdaad voorbij en wordt het steeds meer grasland. En heuvelachtiger. Prachtige route, al moet ik zeggen dat het landschap wel vrij eentonig was. 

Tussen de middag was het natuurlijk tijd voor mijn lunchpakketje.. Net toen ik dat had bedacht, reed ik langs een prachtig park met picknicktafels. Meteen de auto geparkeerd en heerlijk in de schaduw mijn bammetjes klaargemaakt. Een echte Nederlandse :). 

Daarna weer door, want ik had pas 2/3 achter de rug. En het was maar goed ook dat ik de vaart erin hield, want prompt reed ik tot twee keer toe tegen een afgesloten snelweg aan. Dat geven ze vrij kort van te voren aan. Ongeveer 50 meter.... Gelukkig heb ik mijn TomTom die altijd weer een alternatief bedenkt, nadat hij eerst een minuut of tien stug volhoudt dat ik terug moet keren naar de afgesloten weg. Het ding is natuurlijk een paar jaar oud en niet aangesloten op de actuele verkeersinfo..

Gelukkig kon ik op tijd genoeg terugkeren naar de oorspronkelijke route om Wilson Lake en Wilson State park niet te missen. Wat een prachtig natuurgebied en meer. Zie foto! Over foto's gesproken, ik merk dat niet iedereen gezien heeft dat de foto's die onderaan het blog staan, niet de enige foto's zijn. Klik in de bovenbalk op foto's en je krijgt ze allemaal te zien. Zelfde geldt voor video's. Ook de route van dag tot dag is te vinden onder........ route. 

Na een dikke 500 km gearriveerd in Wichita. Eerlijk gezegd een stuk minder spannend dan de naam doet vermoeden. Maar goed, ik ben gisteren en vandaag dan ook vooral even kilometers aan het maken, morgen kom ik weer in een gebied waar veel te zien is. Ik kom tenslotte niet vanzelf in DC... En met de hotelkamerdeur dicht zie je er niets van ;). 

Na een gezellige chat met Carmen ben ik heerlijk gaan eten bij The Red Lobster. Voor wie in de VS is, een aanrader. Zalige kreeftenbisque en een pasta met krab. Ik heb de Kreeft voor jou overgelaten Carmen, hij leeft toch nog dus hij blijft vers :). Alhoewel, vers zal het allemaal niet zijn, geen zee in de buurt immers (ik denk niet dat ze uit de Arkansas River zwemmen), maar hier zou jij toch zelfs lekker kunnen eten, Steur van der Ard! Inmiddels heb ik wel door dat je ook halve porties kunt bestellen, dan zit je tenminste niet tegen zo'n enorme portie aan te kijken waar de zadeltassen spontaan van op je heupen springen. En dan is het nóg te veel... 

Nu nog een uurtje relaxen en dan vroeg slapen, want morgen heb ik een nog iets langere rit voor de boeg. En het eea te zien tussendoor, waar ik wel de tijd voor wil hebben. Dus iets vroeger op! Tot morgen!