Dag 9: van Cheyenne naar Lexington

Inmiddels in Lexington, Nebraska kijk ik nog even terug op een bijzondere avond en gezellige ochtend in Cheyenne. 

Na het schrijven van mijn dagboek gisteren raakten we op de laatste avond bij DJ in een heftig gesprek verwikkeld. DJ heeft als majoor in Afghanistan gediend en daar heftige dingen meegemaakt. Daar praat hij niet heel gemakkelijk over, maar ik had er al wel iets over gehoord. DJ vertelde dat er over zijn meest heftige ervaring in Afghanistan, waarbij 19 van zijn collega's het leven verloren, enige tijd geleden een film is uitgekomen, Lone survivor, gebaseerd op het ware verhaal. Het heeft even geduurd voordat hij er naar kon kijken, maar heeft dat recent gedaan. Gisteren heeft hij hem aan mij laten zien. Kort gezegd werden vier mensen uit zijn team erop uit gestuurd om een Talibanleider te zoeken. Ze werden gedropt in de bergen maar werden bij toeval ontdekt door een geitenhoeder en zijn twee zoons. De keuze was de geitenhoeder en zoons te vermoorden (wat niet mag omdat ze geen militairen en onbewapend waren) of ze vrijlaten en het risico nemen dat ze de Amerikanen aan de Taliban zouden verraden. Om niet voor de tuchtraad te worden gesleept hebben ze voor het laatste gekozen. Ze hoopten dat ze, voordat de geitenhoeder de berg af was en de Taliban kon waarschuwen, zouden zijn opgepikt door hun rugdekking van helikopters. Alles ging mis. De hoeder nam een korte weg en was veel sneller beneden, de heli's waren naar een ander noodgeval gevlogen en de satelliet telefoon had geen bereik dus ze konden niemand anders op de basis waarschuwen. De Taliban heeft drie van de vier mannen vermoord. Een van de vermoorde mannen heeft net voor zijn dood een berg kunnen beklimmen waar de telefoon bereik had (maar waar hij vol in het zicht was), wat ook hem het leven kostte. De vierde man was in de tussentijd meegenomen door 'goede' Afghanen die hem in hun dorp zwaargewond hebben laten onderduiken. Van de twee heli's die uiteindelijk kwamen om de mannen (van wie er dus nog maar 1 in leven was) te redden, is er één met een raket neergehaald door de Taliban. Dat kostte in één klap nog 16 Amerikanen het leven. De tweede heli is toen teruggekeerd naar de basis en pas dagen later is de enige overlevende alsnog gered, dankzij de goede zorg van de Afghanen in dat dorp. Dit alles heeft er enorm ingehakt bij DJ, aangezien hij mede verantwoordelijk was voor het plan om die mannen die Talibanleider te gaan laten zoeken. Hij kon er niets aan doen hoe het is afgelopen, maar zo voelt het natuurlijk wel. De film is een aanrader om te zien, maar ik weet niet of hij in Nederland al uit is. Na de film kwamen de verhalen los, heel heftig. Hij heeft heel wat vrienden en collega's moeten wegbrengen. Maar ergens was het toch ook een mooie avond, als je zoiets kunt delen. Heb er alleen niet al te lekker van geslapen..

De volgende ochtend was het tijd voor afscheid. Danielle is zoals gezegd komen ontbijten, een zelfde heerlijk ontbijt als de dag ervoor, maar toen was het toch echt tijd. Na heel veel dank voor de geweldige dagen en met de belofte elkaar ooit ergens weer te zien, ben ik in de auto gestapt. 

De route ging dwars door Nebraska (Cheyenne ligt op de rand van Wyoming, dus ik reed binnen een half uur Nebraska in) naar Lexington. Het landschap is prairie, sommige delen heel vlak, andere enigszins glooiend. Er is heel weinig bebouwing. Grote ranches, dat wel, en om de ca 20 minuten een dorpje met zo'n 200-300 inwoners. 

De weg die ik heb gevolgd was geen snelweg, maar de US30, ook wel de Lincoln highway genoemd, die parallel loopt aan de spoorlijn. Daarom liggen daar ook de dorpen, want verder is er niets. Ja, landbouw (mais, soja) en veeteelt. Vroeger was dit de zogenaamde Pony Express of Texas Trail. Halverwege de 19e eeuw is er een trein gaan rijden. Die er overigens ook vandaag de dag nog aardig 19e eeuws uitziet en nog een ouderwetse toettoet geeft!

De dorpjes onderweg zijn schattig. Alsof je terug gaat in de tijd. Zoals ik vorig jaar al eens schreef, ze hebben allemaal een motto. Een leuke bezigheid om te lezen als je binnenrijdt. De mooiste (vergezochte) van vandaag vond ik die van Chappell (dus geschreven met dubbel P en dubbel L), namelijk: 
"With an extra P for Pride and an extra L for Living the good life". Je moet er maar op komen. 

Ik heb geluncht in Ogallala (ik neem aan dat iedereen weet waar dat ligt ;)), wat echt zo uit een film kwam. Zie foto. Al met al een echte Amerikaanse country route, uiteraard voorzien van de juiste muziek. 

Na aankomst in het hotel en even gezellig chatten met Artha had ik trek in VITAMINES! Dus supermarkt opgezocht en bruin brood, kalkoenfilet, tomaat en avocado gehaald en een heerlijk gezonde sandwich in elkaar gedraaid. Toch handig dat ik bestek had meegenomen. Zelfs een paar mini flesjes wijn kunnen vinden dus ik zit heerlijk aan de pinot grigio. Life is good! Morgen rijd ik naar Wichita, Kansas, maar eerst een lekkere lange nacht maken en bijkomen van het rijden en vier dagen feesten! Tot morgen!