Dag 11: van Wichita naar Fort Smith

Vanmorgen gauw vertrokken uit Wichita. Dat is niet mijn stad.. Ik vond het maar een vieze, industriële stad, al moet ik eerlijk zeggen dat ik downtown niet bezocht heb. Misschien zit het in de naam.. Twee jaar geleden was ik in Wichita Falls, in Texas, daar hoorde ik pistoolschoten toen ik bij het stoplicht stond.. Toch maar even door rood gereden toen :). Maar verder was dat een mooie stad hoor, ik bezocht daar de airforce base waar collega André F16-piloot is geweest en dat was fantastisch. Afijn. 

Bij het openen van de hoteldeur dacht ik dat mijn wekker op de verkeerde tijd stond, of iemand vergeten was buiten het licht aan te doen, maar dat was helaas niet het geval. Herfstig weer en bakken regen. Niet gewoon, maar echt pijpenstelen. Of zoals ze hier zeggen: cats and dogs. Ik dacht nog dat het wel bij zou trekken, tot ik het weerbericht op de radio hoorde: 100% regenkans en naarmate de dag vorderde zou het alleen maar erger worden. Fijn.... Helemaal in je korte rokje en op slippertjes.. Terwijl je net de kamersleutel hebt ingeleverd... Maar goed, toch maar op pad. Ik heb tenslotte een schema!

De eerste bestemming was Independence, Kansas. Daar staat het kleine huis op de prairie, waar mijn bekende naamgenote Laura Ingalls Wilder haar jeugd doorbracht. Jeugdsentiment! Nu moet ik er eerlijk bij zeggen dat het gezin op vier plaatsen heeft gewoond, dus er zullen vermoedelijk nog drie musea zijn.... De kneuterigheid was prachtig. Een brievenbus bij de ingang waar je zelf even het entreegeld in moest stoppen en dan een terrein met het hutje zelf, een oude kar, een zelfgegraven waterpomp en in het nabijgelegen woonhuis een winkeltje waar alle boeken te koop zijn. Ook hangen er originele foto's en brieven van Laura.  Daar zit dan een dame van mijn leeftijd achter de toonbank, die toch een iets minder stressvolle baan moet hebben dan ik. Alhoewel, de schrik als er iemand binnenkomt moet enorm zijn... Ik denk dat ik zomaar de enige bezoeker van de dag kan zijn geweest. Independence ligt midden in de weilanden van Kansas, er is niet eens een benzinepomp.. Maar ik heb mijn naamgenote bezocht, daar ging het om. 

Bij terugkomst overigens nog een droevige ontdekking gedaan. Voordat ik in Independence arriveerde zat er ergens een vogeltje op de weg waarvan ik al dacht dat ie iets te laat aan zijn take-off begon toen ik aan kwam rijden. In Independence keek ik toevallig naar de voorkant van mijn auto en zag een half vogeltje en twee pootjes uit de grill van mijn auto steken..... Sorry!!!!!! Durfde hem er niet uit te pulken dus als het goed is zit ie er nog.... (Misschien, zoals Artha net via FaceTime zei, zijn de zwerfkatten zo aardig om hem er vannacht tussenuit te knagen. Arm beest!!)

Na Independence ging de route door drie staten heen (Kansas, Oklahoma en Arkansas) naar Fort Smith. Helaas was de regen inmiddels zo heftig dat ik het niet verantwoord vond om binnendoor te blijven rijden. De wegen zijn eenbaans (1 voor elke richting dan wel ;)) en als er een vrachtwagen passeerde kreeg ik visioenen uit 1953. Veiligheid voor alles, dus alsnog de snelweg gepakt. Daardoor wel de mooie natuur misgelopen. Het regende zo hard dat ik tijdens het tanken met mijn slippers onder water stond. Tankstations zijn hier overigens (in de middle of nowhere) een soort verzamelplaats voor iedereen uit de buurt. Je kunt er zelfs warm eten! Iedereen is in deze contreien zeer gemoedelijk. Ik word bijvoorbeeld consequent "Hon" (van honey) genoemd. "Cash or card, hon?" als ik wil betalen. 

Even een zijsprongetje. Al die vragen die je hier gesteld worden! Het lukt mij nooit iets te bestellen zonder dat er nog een vraag komt. En daarnaast moet je sowieso maar hopen dat je snapt wat ze bedoelen.  Zo kocht ik een reep, waarna mij bij de kassa werd verteld dat ik er nog een kon pakken, omdat het een BOGO was. Een BOGO? Ik dacht een KitKat?! BOGO blijkt te staan voor Buy One Get One. Onze twee-halen-één-betalen zeg maar. Ik zou een lijstje bij moeten houden van dit soort dingen. Dus daarom schrijf ik het hier maar op :). Een andere mooie vond ik dat Danielle vertelde dat iemand ge-T-boned werd. Na mijn verbaasde blik legde ze uit dat dat betekent dat iemand aan de zijkant je auto raakt. Dan ontstaat logischerwijs een soort T-bone steak. Vergeet ik ook nooit meer. 

Maar goed, ik dwaal af. Na Independence reed ik al vrij snel Oklahoma in. Het land van onder andere de Cherokee indianen. Tussen 1830 en 1840 werden ook veel Indianen uit andere delen van het land naar deze regio overgebracht. De Choctaw-Indianen, een van de stammen die dit lot ondergingen, gaven Oklahoma zijn huidige naam. In hun taal betekent "okla" zoiets als "volk" en "homa" "rood". Plaatsen als Tulsa, Thalequah, Pawhuska, Ponca City en Muskogee klinken niet alleen Indiaans, ze zijn ook gesticht door Indianen.

De bedoeling was om via Eufola Lake, over de dam, naar Fort Smith te rijden. Oklahoma bevat vele grote en kleine meren en dit is er een van. Omdat de weg over de dam loopt, leek mij dat een mooie gelegenheid om het meer te bekijken. Maar helaas. Ook dat leek niet verstandig in de steeds verder toenemende regen en wind, dus niet gedaan en op de snelweg gebleven :(. Misschien kan ik morgenochtend omrijden op de terugweg, als het weer beter is. Ik had inmiddels behoorlijk de dampen in (en had het ook helemaal gehad met het rijden, wat behoorlijk inspannend was), dus even pauze op een parkeerplaats naast de snelweg en ter plekke alvast een hotel geboekt. Ik zag mijzelf namelijk in de regen niet zoeken in Fort Smith, dus je kunt het maar vast gedaan hebben. Kon ik in 1x doorrijden. Lekker een klasse duurder genomen, om het leed te compenseren. Dûh. 

Fort Smith ziet er dan wel weer heel charmant uit! Schoon, heuvelachtig en groen, oude maar goed onderhouden gebouwen. Als het niet geregend had was ik de stad in gegaan.... Na aankomst in het hotel werd mij weer de gebruikelijke vraag gesteld (waar niemand overigens antwoord op verwacht) "And how was your day today?"  Ik had nog steeds zo de dampen in dat ik zei "Would you like the honest truth? It SUCKED!", waarop die arme jongen mij met grote ogen aankeek en stamelde "Well, I like it when people are honest", mijn net uitgereikte kamersleutel terugpakte en meldde dat hij het goed ging maken met een extra grote kamer. Hoppekee! Ik zit dan nu ook in een loei van een kamer voor 4 personen. 

Er moest natuurlijk nog wel even gegeten worden, maar ik had gezien dat de Central Mall dichtbij zat, en die hebben altijd een food court met verschillende restaurantjes. Zo ook nu. Lekker Mexicaans gehaald en heel ranzig op één van mijn bedden opgegeten. Ik doe helemaal nix meer vanavond. Als het morgen maar droog is! Bye!